Manifesto ecopoético no Día Mundial da Poesía

Por Claudio Rodríguez Fer

 

Saúde e poesía a todo o mundo e a toda flora e fauna que o habita:

fentos felices, cereais e poetas, gatos da rúa e gatas da lúa,

traballadores na terra, no mar e na noosfera, peixes, vieiras,  

liques, tigres de tenrura, irmandades do sangue e da clorofila,

fungos, todas as árbores e as aves do mundo en harmonía…

Porque quen non está coa vida está coa morte.

 

A poesía chega plena de amores e cargada de clamores,

forxada contra a intranscendente banalización da cultura, 

contra o insostible consumismo irresponsable, 

contra a falsaria superficialidade demagóxica,

contra a irreflexiva e insolidaria frivolidade acrítica,

contra o anticlímax ecocida que provoca cambio climático, 

quentamento global e efecto invernadoiro no planeta,

contra a guerra que liquida individuos e especies

verdes e de todas as cores do arco iris,

contra o sistema social, económico, político e cultural dominante

que depredou a natureza e degradou o medio ambiente, 

desprezando e excluíndo a diversidade cultural de marxes,

de indíxenas, de clases, de peles, de sexos e de xéneros,

e privilexiando unha produción capitalista explotadora e inxusta 

ata facelo hexemónico mediante a xerárquica e homoxeneizante

globalización mundial,

 

contra isto e pola paz natural da biodiversidade en equilibrio

precisamos dun pensamento radicalmente ecolóxico

que nos lembre a interconexión da humanidade

cos demais seres animais, vexetais e minerais 

da Terra e acaso do Universo infinito, 

sen centros, sen periferias e sen fronteiras,

porque a existencia é sempre coexistencia 

en permanente resistencia como o maquis,

e a supervivencia precisa máis que nunca

dunha poética vital que fusione poesía e acción, 

xa que, en realidade, contra a parálise,

 

POESÍA É ACCIÓN

 

A poesía nunca está nas palabras.

A poesía non está nestas palabras,

senón nos actos que provocan.

Por isto este poema é un acto radical

ou non é nada.

A poesía é dicir, resoltamente,

que a poesía nunca está nas palabras,

senón no que se fai cando se escribe,

senón no que ti fagas cando a leas.

Non existe a poesía,

senón probas de poesía.

A poesía é acción ou non é nada.

 

Palabra, acto e pensamento, 

palabra totalmente integral 

que só se produce en liberdade e pola liberdade,

como se crían ceibes sardiñas e anduriñas, 

porque poesía é conxuntamente

pensamento, acto e palabra,

materia de onte, de hoxe e de mañá,

como a natureza e a utopía,

sempre proteicas contra o artificio e contra a distopía

e a favor das liberdades que dan vida.

 

Liberdades para dicir e vivir o que non se pode dicir e vivir doutro xeito,

porque senón a poesía non tería razón de ser

e porque ademais a poesía non ten equivalente 

e por tanto non ten prezo,

como o existir de cada individuo vexetal ou animal.

Igual que ocorre co verdadeiro amor, 

a poesía nin se compra, nin se vende.

Como o león e como a cebra, a poesía non é unha mascota,

vivindo por vivir, como un leopardo ou como unha cadela

chea de vida insurrecta por moito máis de mil anos.

 

A poesía respírase ata o fondo.

A poesía vaga errante, imparable, irredutible

coma os cabalos e como as eguas salvaxes.

porque o mundo se dispuxo sen límites 

para que nos amásemos nómades.

A poesía vívese 

e ademais só en liberdade.

 

Dicía Lorca que todo artista, 

e particularmente se é poeta, 

resulta sempre anarquista.

Sexamos, pois, poetas

e liberemos a Terra, contido e continente

con todos os seus seres, dos poderes opresores.

Clímax poético fronte a inferno climático.

Liberación coa xenerosidade do amor 

contra a usura do desamor

xa que non hai máis amor que as probas de amor.

E porque así todos os poderes do planeta

desocuparán os seus últimos dominios

definitivamente liberados polo amor vital.

Depuremos a natureza dos poderes

e dos seus ávidos intereses mercantilistas

se queremos que viva,

porque a natureza, 

como a poesía,

é esencialmente anarquista.

 

Isto é o ADN do amor

e tamén da poesía,

e por tanto da vida

que só se dá na natureza:

potencialidade infinita.

Dalo e recibilo todo

sen renunciar a nada.

 

Saúde e poesía para todo canto hai.

A loita continúa.

O contido desta web está protexido cos dereitos de propiedade intelectual.