“Os libros consólache de todo o esencial”
[José Luis Piquero]
[José Luis Piquero]
[Matsuo Basho]
Manolo Maseda, Lupe Blanco, Josinho da Teixeira e Olalla da Prica ían manter o pasado día 18 na Casa do Taberneiro de Compostela, dentro do programa do Alguén que respira!, un encontro de regueifa. As limitación impostas polo combate ao coronavirus obrigaron a suspender o encontro pero eles e elas amañáronse para articular desde o confinamento individual a celebración colectiva. O resultado é a aparición de un novo grupo de regueifeir*s, chamado Mencinheiros, e tres gravacións que tedes aquí e que tamén podedes escoitar en youtube.
[Fernando Pessoa]
[Antonio Gamoneda]
[Ramón Blanco]
Cando unha peste arrebata
homes tras homes, non hai outra
que enterrar de presa os mortos
baixar a frente, e esperar
que pasen as correntes apestadas…
Que pasen…, que outras virán!
[Rosalía de Castro]
Pechamos o Respira! Web e tamén a súa actividade na conta de Facebook, dous instrumentos que concibimos como un desafío á lóxica do desconcerto. Porén, a páxina e mais a conta seguirán abertas para que nos reencontremos libremente na confluencia da poesía. Non haberá planificación previa nin periodicidades fixas, pero mentres dure a emerxencia sanitaria polo coronavirus, alguenquerespira.gal estará aí, para tod*s.
[Contribución de Miguel Azguime]
Cando todo obriga ao illamento, neste Respira! virtual [Poesia contra confinamento] propuxémosvos facer unha peza colectiva, que é a que fomos subindo á web estes días. Versos en voces para configurar un corpo sonoro que é memoria e é acción. Voces que se tocan cando apenas nada se pode tocar. O punto de partida foi o proxecto que Ana Romaní e Chus Silva prepararon para a performance Corpus Literarios do festival. E a proposta que lanzamos para a web era sinxela: facernos chegar un audio cun verso gravado, fose propio ou de outr*s, inéditos ou publicados, históricos ou víricos. Con eles, creamos oito pezas sonoras de voces que se tocan nun corpo que Respira!
Esta é a oitava da serie:
Levamos catro dias convivindo nesta web para celebrar a poesía no escenario más difícil que se puidese imaxinar. E aínda así, logramos superar o silencio e o confinamento, as sospeitas e as figuras escorregadizas nas nos estamos a converter polo medo e a distancia. Durante cuatro días fixemos poesía contra o confinamento e o coronavirus. Construímos resistencia colectiva contra os muros e na nosa vontade está facer efectivo o combate ata que o combate conclúa. “A palabra busca regresar, romper o cerco”, escribiu Pilar Pallarés. Xuntos creamos o maior fondo de poesía sonora que existe nunha páxina en Galicia. Non é traballo dunha ou de dúas persoas, senón vontade comunal: directamente, en medio do confinamento para seguir respirando, axitámonos máis de duascentas voces.
Nunha situación excepcional na que estar perto semellaba unha provocación, chegamos máis perto do que era posible imaxinar. Perto para apoiarnos e acompañarnos. Cando a sociedade enteira se estremece na reclusión, estivemos tamén nos hospitais, nos centros de saúde, nos supermercados, nas gasolineiras, nas granxas, nas leiras, nos talleres, no apoio cidadán, nas oficinas, nas casas onde hoxe mais que nunca abrolla o medo a perder o traballo, porque a cultura tamén importa.
Construímos poesía para un tempo de emerxencia, pero tamén de resistencia. Construímos ámbitos colectivos porque, en medio do estrañamento do presente, seguimos a crer nos valores da democracia, da cultura e da convivencia. Apostamos por unha acción cultural que manteña intactos os principios da liberdade, porque a poesía tamén importa.
[Ricardo Carvalho Calero]
[Xabier Cordal]
Homenaxe a Xosé Manuel Blanco Gil
[Roberto Bolaño]
[Thom Gunn]